ژوزه در رئال با یک سری بازیکنان با کیفیت یک واحد بزرگ و قوی ساخته است.

به عنوان مثال ژابی آلونسو در خط هافبک میتواند به راحتی از فضاهای پر فشار و تحت پرس حریف، پاس های کوتاه و بلند بدهد و اصولا پایه گذار و رهبر حمله های رئال باشد.

به نظر میرسد در بسیاری از مواقع آلونسو زوایا و جناح حمله به 1/3 دفاعی حریف را مشخص میکند( بر اساس تاکتیک پایه). 

البته در مرکز زمین مادریدی ها یک شماره 10 تمام عیار به نام مسعود اوزیل دارند. او همواره در بهترین فضاها قرار دارد و به بهترین شکل هم تیمی هایش را حمایت میکند. در کمترین زمان ممکن و با یک چابکی فوق العاده بهترین تصمیم ها را می گیرد و با بالا ترین سرعت ممکن بهترین پاسها(بخصوص پاس آخر) را میدهد.

در سمت راست آنخل دی ماریای چپ پا بازی میکند. بازیکن تکنیکی و آرژانتینی الاصل سفید پوشان با اینکه از بازیکنان جوان باشگاه بشمار میرود اما بسیار پخته عمل می کند.

 بارزترین خصوصیت دی ماریا برش های اوست. در یک چشم بهم زدن با دروازه بان حریف تک به تک میشود. نقش مهمی در تاکتیک های عمقی مورینیو دارد.

 بازی معکوس او با مهاجم هدف تیم (بن زما و یا هیگواین) و رفتن به عمق حریف و البته شوت های کم نقص از مهمترین ویژگی های بازیکن سمت راست رئال بشمار میرود.

در سمت چپ این سیستم بازیکنی با بالاترین شتاب در تاریخ دنیای فوتبال بازی میکند.

کریس رونالدو بسیار سریع و ماهر و برنده در یک در مقابل یک ها و البته او زمانی از این مهارت استفاده میکند که بخواهد با یک تغییر مسیرناگهانی به باکس(محوطه جریمه) وارد شود.

او در فصل 2011 -2012 پنجاه گل به ثمر رساند که نیمی از این گل ها روی همین تغییر مسیرهای سریع شکل گرفت. کریستیانو همچنین با یک تایمینگ خاص، خود را از نقطه A به B رسانده و با پاس های بی نقص آلونسو، اوزیل و دی ماریا با دروازه بان حریف تک به تک می شود.

البته رونالدو بهترن استفاده از سرعت بسیار بالایش را هنگام توپ های برگشتی (ریباند) می برد.

رئالِ ژوزه  مورینیو در عین پیچیدگی، سیستم و تاکتیک های قابل درکی دارد...