زنان در فوتبال حرفه‌ای چه مشکلاتی دارند؟

زنان فوتبالیست دچار مشکلاتی از جمله نبود تجهیزات مناسب و اطلاعات کافی هستند. تحقیقاتی در این زمینه انجام شده است که به پیشرفت سطح بازی این افراد کمک می‌کند.

  جنیفر کارتر، دانشجوی دکترای دانشگاه سینسیناتی در دانشکده جامعه شناسی، تحقیقاتی در رابطه با مراقبت فیزیکی در زنان فوتبالیست انجام داده است.

کارتر در تحقیقات خود ابتدا تیم فوتبال زنان را مورد بررسی قرار داد و بیان کرده است که زنان چگونه باید بدن خود را برای این ورزش آماده کنند. وی می‌گوید: تحقیقات من نشان داده است که زنان فوتبالیست در فصل بازی و فصل تعطیلات به کمک تجهیزات ورزشی بدن خود را آماده می‌کنند و از تمرینات قدرتی و غیره برای آماده سازی خود استفاده می‌کنند. زنان نه تنها مشکلاتی با سایز تجهیزات و لوازم ورزشی دارند، بلکه دچار فقدان اطلاعات در زمینه چگونه آماده سازی بدن و استفاده از تجهیزات نیز هستند. تمام تجهیزات ورزشی از کلاه گرفته تا شانه بند و کفش برای مردان فوتبالیست طراحی شده‌اند و این قضیه مشکلاتی را برای زنان فوتبالیست حرفه‌ای ایجاد می‌کند، اگر تجهیزات ورزشی سایز مناسب بدن نباشند طبعا از بدن محافظت نمی‌کنند.

زنان دچار فقدان تجهیزات ورزشی مناسب هستند، در واقع زمانی که برای زنان فوتبالیست فصل بازی است برای فروشگاه‌های ورزشی فصل تعطیلات فوتبال است.

کارتر می‌گوید تمرینات برای آماده سازی و تمرینات قدرتی مانند وزنه‌برداری، تمرینات هوازی و تمرینات مربوط به فوتبال هم برای مردان فوتبالیست و هم زنان فوتبالیست لازم است. بیشتر زنان فوتبالیست فصل استراحت خود را بدون مربی تمرین می‌کنند.

زنان اطلاعات زیادی درباره استفاده از تجهیزات ورزشی ندارند و کسی آنها را در این زمینه راهنمایی نمی‌کند. این قضیه باعث می‌شود خطر مصدومیت بیشتر شود و تاثیرات تمرینات کمتر باشد.

بیشتر مصدومیت‌هایی که زنان فوتبالیست به آنها دچار می‌شوند، لک صورت، کبودی، بریدگی و خراشیدگی‌های معمول است.

کارتر تحقیقات خود را بر روی فوتبالیست‌هایی با تجربه‌ها و گذشته‌های مختلف انجام داد که شغل‌های متفاوتی داشتند، وی بیان کرده است که با وجود این که این زنان به طور حرفه‌ای بازی می‌کردند، درآمد چندانی از فوتبال کسب نمی‌کنند و بیشتر تجهیزات و خرج‌های خود را باید خودشان تامین کنند.

تحقیقات این چنین به پیشرفت فوتبال بانوان کمک می‌کند تا آنها نیز شرایطی برابر با مردان داشته باشند و علاوه بر تربیت ورزشکار حرفه‌ای ، شرایطی فراهم شود تا زنان نیز بتوانند از تجهیزات مناسب خود استفاده کنند و اطلاعات کافی راجع به چگونه آماده سازی بدن خود داشته باشند.

فوتبالیست‌ها ماهی 60 ضربه سر بیشتر نزنند!

محققان با انجام مطالعات بر روی فوتبالیست‌ها دریافتند که هد زدن زیاد باعث اختلالات مغزی و کم شدن حافظه در این افراد می‌شود.

  محققان کالج آلبرت انشتین از دانشگاه یشیوا نشان دادند که بازیکنان فوتبال که به طور مرتب با سر به توپ ضربه می‌زنند مشکلات مغزی پیدا می‌کنند. در این تحقیقات از عکاسی پیشرفته استفاده شد و تست‌های شناختی که مربوط به حافظه می‌شد نیز از این افراد گرفته شد. نتایج این تحقیقات در مجله رادیولوژی منتشر شده است.

دکتر لیپتون می‌گوید: ما فوتبالیست‌ها را مورد مطالعه قرار دادیم، زیرا این ورزش یکی از محبوب‌ترین‌های در دنیا است. بسیاری از مردم در سنین مختلف در دنیا فوتبال بازی می‌کنند و این نگرانی وجود دارد که هد زدن به مغز آسیب برساند.

به طور متوسط فوتبالیست‌ها در هر بازی 6 تا 12 بار با سر به توپ ضربه می‌زند و این توپ‌ها با سرعت بیش از 50 مایل بر ساعت حرکت می‌کنند. در تمرینات فوتبالیست‌ها حدودا بیش از 30 بار با سر به توپ ضربه می‌زنند. هر ضربه توپ به سر باعث پارگی بخشی از بافت‌های عصبی مغز می‌شود. دانشمندان نگران هستند که آسیب‌های پی در پی تاثیرات بسیار زیادی بر مغز افراد بگذارد و باعث انحطاط سلول‌های مغزی شود.

برای مطالعه آسیب دیدگی‌های ممکن مغزی بر اثر ضربه زدن سر به توپ، محققان از عکسبرداری با انتشار تاسنور (DIT) و MRI استفاده کردند. آنها 37 فوتبالیست‌ را مورد بررسی قرار دادند که از کودکی فوتبال بازی می‌کردند. این افراد حدودا 22 سال فوتبال بازی کرده بودند. محققان این افراد را طبق میزان هد زدن نشان دسته بندی کردند و از آنها تست‌های شناختی گرفتند. در عکسبرداری DIT حرکت آب در آکسون‌ها ، ماده سفید مغزی، دیده می‌شود. این تکنیک عکس برداری به محققان این امکان را می‌دهد تا مسیر حرکت آب را ببینند. اگر این حرکت مختل شود نشان می‌دهد که آسیب دیدگی‌ در مغز وجود دارد.

دکتر لیپتون می‌گوید: اختلالاتی که ما با کمک DIT در مغز این افراد دیدیم به اختلالات در ضربه‌های مغزی شبیه است. فوتبالیستی که در سال 885 تا 1550 بار با سر به توپ ضربه بزند اختلالاتی در ماده سفید مغزی‌شان ایجاد می‌شود. کسانی که بیش از 1800 بار در سال هد می‌زنند، حافظه کمتری نسبت به دیگران دارند.

چند توصیه به فوتبالیست‌ها برای حفظ آمادگی

فوتبال یکی از محبوب‌ترین ورزش ماست، هر ورزشکار در هر فصل 50 مسابقه یا بیشتر انجام می‌دهد. در ورزش فوتبال بیشتر دوی استقامتی مطرح است، تا دوی سرعت.

هنگامی که پیش فصل می گذرد و بازیکنان در تیم‌های خود قرار می‌گیرند، بیشتر از همه تمرینات فوتبالی و بازیابی قوا در اولویت است. ورزشکاران باید به آمادگی جسمانی هوازی و غیر هوازی دست یابند. مربیان فوتبال معمولا جنبه‌های دیگر از جمله قدرت و سرعت را نیز در برنامه‌های خود در نظر می‌گیرند.

در اوایل فصل فوتبالیست‌ها باید آمادگی برخی خود را بیشتر کنند. آنها باید سه بار در هفته‌ تمرین کنند. این تمرین‌ها می‌تواند تمرین‌های فوتبالی یا تمرین‌های مخصوص آماده سازی باشد. برنامه‌های تمرین قدرتی نیز باید در این زمان انجام شوند و سرعت ورزشکاران نیز باید افزایش یابد.

در این مرحله زمانی فوتبالیست‌ها باید تمرین‌های شدید هوازی و غیرهوازی بدون توپ و تمرین‌های شدید هوازی و غیر هوازی با توپ انجام دهند.

در زمان تعطیلات فوتبالیست‌ها می‌توانند استراحت کوچکی داشته باشند و از این فرصت برای بازیابی قوا استفاده کنند. تمرین‌هایی همچون حرکات قدرتی – سرعتی برای این زمان مناسب است. تمرین‌های سرعتی بدون توپ که قابل انجام هستند، بدین شکل هستند که ورزشکار پنج متر را سریع راه می‌رود و سپس 30 متر تا 45 متر را به سرعت می‌رود. بین هر دور دو دقیقه‌ راه رفتن برای بازیابی انرژی لازم است.

همچنین ورزشکاران می‌توانند از تمرینات سرعتی با توپ نیز استفاده کنند. در اواسط فصل که ورزشکاران حدود 30 بازی یا بیشتر انجام داده‌اند، باید بتوانند کارایی خود را حفظ کنند یعنی بتوانند 13 کیلومتر را طی کنند، 2000 متر را بدوند و 6000 متر را با سرعت زیاد بدوند.

آخر فصل برای ورزشکاران بسیار حیاتی و خطرناک است. در این زمان بیشترین احتمال آسیب دیدگی‌ وجود دارد و حدود 45 بازی انجام شده است. در این زمان تمرین بیش از حد، تمرین کم، خستگی، کمبود انگیزه و غیره مهم‌ترین مشکلات هستند. در این زمان لازم است که ورزشکاران آماده باشند. بعضی تمرین‌هایی که به جای تمرین فوتبالی می‌توان از آنها استفاده کرد عبارتند از: شنا با شدت متوسط، دوچرخه‌سواری با شدت متوسط، والیبال با شدت کم، تنیس با شدت کم، هرگز فواید خواب مناسب را فراموش نکنید، تغذیه نیز مهم است. با وجود این که هر کدام از بازیکنان از لحاظ بدنی و ژنتیکی با هم متفاوت هستند، اما به طور متوسط برای هر ورزشکار لازم است که سه بار در هفته‌ تمرین کند و در هر جلسه تمرین 16 تا 20 دقیقه‌ با 85 درصد تا 95 درصد ماکزیمم ضربان قلب فعالیت کند.

شرایط ذهنی و آمادگی روحی ورزشکاران نیز بسیار مهم است. هیچ راهی بیشتر از اراده و خواست برنده شدن نمی‌تواند به ورزشکاران کمک کند.

بازیکنان کم سن و سال از ترس رقابت نیمکت نشین می‌شوند

حضور روان‌شناس برای از بین بردن ترس از رقابت در بازیکنان کم سن و سال موثر است.

  در تیم‌های پایه چون بازیکنان دارای زمینه‌های فرهنگی و رفتاری مختلفی هستند، مربی به تنهایی نمی‌تواند تاثیرگذار خاصی داشته باشد و حضور روانشناس در چنین شرایطی الزامی است. از سوی دیگر در بعضی از موارد دیده می‌شود که بازیکن چون نمی‌تواند خود را با محیط تطابق دهد در نتیجه‌ شانس حضور در تیم پایه را از دست می‌دهد، لذا حضور روانشناس در چنین زمانی موجب ارتقا اعتماد به نفس و انگیزش بازیکن برای برقراری ارتباط با محیط و مربی می‌شود.

  متاسفانه یکی از مشکلاتی که در تیم‌های پایه به شکل حاد از نظر روانی دیده می‌شود، از دست دادن انگیزه رقابتی پس از دعوت به اردوی تیم ملی است. به نحوی که بازیکن از ترس این که در رقابت با همسالان خود دچار شکست نشود به همان نیمکت نشینی رضایت می‌دهد و از حضور در جمع و شرکت در بازی‌های رسمی امتناع می‌کند. در چنین شرایطی حضور روانشناس در کنار بازیکن برای بالا بردن توانایی‌های وی و به چالش کشیدن ظرفیت روانی بازیکن تاثیر مثبتی در پی خواهد داشت و بازیکن را برای تحمل فشار مسابقات و ایجاد حس رقابت آماده می‌کند.

  تحمل حضور در مسابقات فشرده و ایجاد انگیزش در بازیکنان برای شرکت در بازی‌های رقابتی یک نوع ضعف روانی است که تنها با حضور روانشناس در کنار تیم مرتفع می‌شود و مربی به تنهایی نمی‌تواند در این باره تاثیرگذار باشد.

  والدین در صورتی می‌توانند در رفتار و عملکرد کودکان خود از نظر بعد روانی تاثیر مثبتی داشته باشند که با ایجاد تعامل با یک روانشناس ، اطلاعات کاملی نسبت به مهارت‌های روانی کسب کنند و خود به اصول روانشناسی آگاهی داشته باشند در این شرایط می‌توانند بر مشکلات روانی کودکان خود غلبه کنند. در غیر این صورت والدین نمی‌توانند عامل محرک خوبی برای از بین بردن تنش ها و رفتارهای غیر اخلاقی فرزندان خود باشند.

زمانی که والدین در نقش مربی و روانشناسی برای کودکان خود ایفای نقش می‌کنند، در بیشتر موارد به دلیل دلسوزی بیش از حد و عدم کنترل رفتارهای روانی آنها در شرایط تنش زا نتیجه‌ معکوس به دنبال دارد و حتی امکان دارد موجب کاهش عملکرد و کارایی آنها در رقابت‌ها شود.